દક્ષિણ આફ્રિકાના ડર્બન શહેરથી કેટલાક હરિભક્તો યોગીજી મહારાજનાં દર્શન અને સત્સંગ કરવા ભારત આવેલા. તેમાં બે વિજય અને દેવેશ નામના બે નાનાં બાળકો પણ હતાં. પરદેશથી આવેલાં આ બાળકો પહેલાં તો જરા ખચકાતાં. પણ રોજ સવારે પ્રાતઃપૂજા પછી યોગીબાપા એમને પેંડાની પ્રસાદી આપે તેથી આ બાળકોને સ્વામીશ્રી પ્રત્યે હેત થઈ ગયું. તેમાં પણ નાનકડો દેવેશ જે વધારે ગભરાતો હતો તે તો યોગીબાપાની પાસે જ રહેવા લાગ્યો. ક્યારેક બાપા એમને પૂછતા કે તમને અહીં ગમે છે ? ત્યારે બંને બાળકો હસીને હા પાડતાં. બાપાની હેત અને મમતાસભર હૂંફમાં કોને ન ગમે !

આણંદના રાવજીભાઈના નાના દીકરાને તો યોગીબાપા હંમેશાં શેઠ કહીને જ બોલાવતા અને ઘણીવાર પોતે જમતા હોય ત્યારે બીજા હરિભક્તની સાથે તેને પાટલા ઉપર બેસાડતા અને પોતાની પ્રસાદી પણ આપતા. સવારમાં જ્યારે યોગીબાપા પૂજા કરતા હોય ત્યારે તો નાનાં બાળકો જ તેમની આસપાસ ગોઠવાઈ જતાં. મોટા હરિભક્તોને તો દૂર બેસવું પડતું. કોઈ બાપાને ફૂલ આપે, તો કોઈ દીવો પ્રગટાવે, કોઈ પાથરણું સરખું કરે, તો કોઈ કીર્તન ગાય! યોગીબાપા અને બાળકોની આ ભક્તિ અને આનંદથી ગુંજતી અલૌકિક દુનિયા હતી.