તા. 9-3-2010, સારંગપુર
સ્વામીશ્રી ભોજન અંગીકાર કરી રહ્યા હતા. અમેરિકાથી આવેલા હરિદર્શન સ્વામી તથા અન્ય સંતોએ ત્યાં કેવું વિચરણ ચાલે છે એનો ચિતાર આપ્યો અને હરિભક્તોનાં સમર્પણની વાતો પણ કરી.
આ સાંભળીને સ્વામીશ્રી કહે : ‘હરિભક્તો રાજી થાય એ બહુ મોટી વાત છે. સત્સંગી આપણી ખેતીવાડી કહેવાય. એમાં જ ઠાકોરજીની સેવા થાય. હરિભક્તોને નિષ્ઠા, હેત થાય, પછી એને કાંઈ કહેવું ન પડે.’
હરિદર્શન સ્વામી કહે : ‘આમ તો હરિભક્તોને બીજી અપેક્ષા હોતી નથી, બધા બહુ સમર્પિત છે.’
સ્વામીશ્રી કહે : ‘હરિભક્તને અપેક્ષા ન હોય, પણ આપણે તો તેમની સેવાની ટેવ રાખવી જ. આપણે આ અંગ પાડવું. બધા સરખા ન હોય, એટલે ક્યારેક બોલાવા-ચલાવાનું ન થાય તો પાછો પડી જાય. એક વખત નિષ્ઠા થાય પછી વાંધો ન આવે. યોગીજી મહારાજ તો એટલું બધું રાખતા - હરિભક્તને બોલાવે-ચલાવે, રમાડે-જમાડે, ઠેઠ દરવાજેથી તેડાવે. એમનું અંગ જ એવું.
એ જ રીતે કથાવાર્તાનું અંગ પણ પાડવું. ડૉક્ટર સ્વામીને આવું છે. આટલી શારીરિક તકલીફો અને ઉંમર થઈ છે તોય કેટલી કથાવાર્તા કરે છે ? એક દહાડામાં દસ-દસ વાર કરે છે. મહંત સ્વામીની તબિયત પણ એવી છે. વિવેકસાગર સ્વામી, ત્યાગ-વલ્લભ સ્વામી, કોઠારી સ્વામી, ઈશ્વર સ્વામી આ બધા જ એવા છે. જીવમાં દૃઢ થઈ ગયું છે એટલે કથાવાર્તા વગર, સેવા વગર રહી ન શકાય.’